110 lat temu przyszedł na świat jeden z najwybitniejszych chemików polskich XX w., tak pod względem osiągnięć naukowych jak i działalności organizacyjnej i społecznej. Profesor chemii Uniwersytetów we Lwowie i we Wrocławiu oraz Politechniki Wrocławskiej. Twórca wrocławskiej szkoły fizykochemii ciała stałego; znakomity badacz i organizator w obszarze wielu tematów jej pochodnych. Twórca Zakładu Fizykochemii Ciała Stałego Instytutu Chemii Fizycznej PAN, który z czasem został przekształcony w samodzielny Instytut Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych PAN we Wrocławiu. Aktywny członek Polskiej Akademii Nauk, pełniący w niej wiele funkcji, łącznie z prezesurą PAN (1972–1977). W latach 50. XX w. był również Prezesem Polskiego Towarzystwa Chemicznego. Wprowadził Polskę do Międzynarodowej Unii Krystalografii, której był również bardzo aktywnym członkiem. Organizator i dyrektor Międzynarodowego Laboratorium Silnych Pól Magnetycznych i Niskich Temperatur. Autor wielu publikacji i opracowań książkowych, w tym renomowanych podręczników akademickich. Wielokrotnie nagradzany, odznaczany i honorowany znaczącymi tytułami.

Włodzimierz Jan Trzebiatowski urodził się 25 lutego 1906 r. w Grodzisku Wielkopolskim, jako syn wielce uspołecznionego lekarza okulisty Kazimierza i Wandy z Grossmanów. Lata dziecięce i młodzieńcze do 13. roku życia spędza początkowo w Katowicach, a następnie we Wrocławiu, gdzie uczęszcza do szkół. Dalsze kształcenie odbywa w Poznaniu, do którego przenosi się Jego rodzina; tam pobiera naukę w renomowanym Gimnazjum im. Marcinkowskiego, zakończoną w 1924 r. świadectwem maturalnym. W tym samym roku rozpoczyna studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Lwowskiej, które wieńczy (z wynikiem celującym) w 1929 r. dyplomem inżyniera. Już w trakcie studiów, wobec wykazanych uzdolnień, zostaje zaangażowany przez ówczesnego Kierownika Katedry Chemii Nieorganicznej prof. Wiktora Jakóba (1886–1971) na stanowisko asystenta (1928– 1935). W 1930 r., w tejże Katedrze, broni nominację doktorską na podstawie pracy pt. „Potencjometryczne oznaczenie i rozdzielenie chromu, wanadu i molibdenu z zastosowaniem do analizy stali”. W 1935 r. habilituje się na Uniwersytecie Lwowskim im. Jana Kazimierza na podstawie pracy „O otrzymywaniu i własnościach drobnokrystalicznych faz metalicznych”. W latach 1935–1938 przebywa na stażach naukowych w Charlottenburgu, Zurychu, Fryburgu oraz w Sztokholmie. Po powrocie do kraju zostaje zatrudniony na stanowisku docenta w Katedrze Chemii Nieorganicznej, na którym pozostaje do 1938 r., kiedy to zostaje nominowany na kierownika tej Katedry wraz z tytułem profesora nadzwyczajnego.

Czytaj więcej w pliku PDF